Dag 10 vrijdag 28 juli 2023

De matrassen waren inderdaad hard, maar toch hebben we met z’n allen prima geslapen. We zouden er vroeg uitgaan want we wilden wat dingen gaan ondernemen in Da Lat. Dus om 8:00 waren we uit de veren en konden we naar buiten. We hadden gisteren al besloten dat mountainbiken en raften er niet in zat omdat dat alleen via georganiseerde tours gaat en een hele dag in beslag neemt en het regende ook. We besluiten om eerst te gaan ontbijten. Hiervoor naar een bakker gegaan en naast rijst met vlees in bananenblad, Ba Pao’s en croissants zijn we naar een koffietentje gegaan. Naast de gebruikelijke koffie en thee(‘water en teabag separate please!!’(Lilly haar recept om bittere thee te voorkomen)) heeft Roos haar Matcha op. Dit is een speciale theepoeder(Ma= poeder en Cha=Thee). Het smaakt in het begin een beetje bitter, maar wordt dan zoet. Het is gemaakt van de theeblaadjes die in de schaduw groeien en bevat net iets meer cafeïne daardoor. Waarschijnlijk vindt Roos dat daarom zo lekker! En het schijnt ook nog eens goed te zijn voor je hersens.

Het doel was om na het ontbijt richting de Datanla Waterfalls te gaan en we wilden in ieder geval het Crazy House zien. Omdat de weersverwachting meer regen in de ochtend gaf en we naar de watervallen willen lopen(1,5 uur enkele reis) hebben we eerst maar Crazy House gedaan.

Toen we aankwamen bij crazy house was er net een bus vol toeristen gestopt die allemaal naar crazy house wilden. Dus gingen wij eerst nog even langs de zijkant lopen om alvast wat te zien vanaf de buitenkant. Toen het gros van de andere toeristen weg waren liepen wij naar de ingang waar we ons door een medewerker in een kostuum met een cape en een gouden Nón Lá(zo’n Vietnamese strohoed) dat we eerst een kaartje moesten kopen naast de entrée. We zagen het niet gelijk maar er liep wel een trapje in een organische vorm naar boven, ik ging de trap op en daar zat iemand waar je je kaartjes kon kopen. Nadat we de kaartjes hadden gekocht, liepen we naar binnen waar een andere medewerker ons vroeg of we eerst nog wat uitleg wilden over het huis. Mama vroeg honderd keer of het nog extra geld kostte en de medewerker zei dat het geen extra geld kostte, maar hier in Vietnam spreken ze niet heel goed Engels dus we wisten niet of het echt zo was maar gelukkig was het niet zo. En hoorde die uitleg gewoon bij het kaartje om in Crazy house te mogen.

De medewerker vertelde ons dat Dang Viet Nga, de dochter van de 3e president van Vietnam, het huis had ontworpen nadat ze een architectuurstudie had gedaan en was afgestudeerd in Moskou. De bouw van het enorme huis is begonnen in 1990. Ze was toen 50 jaar oud, maar was kennelijk nog heel kinderlijk in haar hoofd want het was een huis met bruggetjes, enorme dieren, trappetjes die je overal brachten en een balzaal dat leek alsof je onderwater was met enorme schelpen aan de zijkanten. Het huis was bijzonder en daardoor heel mooi.

Na Crazy House zijn we op weg gegaan naar Datanla. Op voetgangers is Da Lat niet echt berekend. Daarom lopen we op de rand van de weg en het gras, met een hoop getoeter om ons heen. Met diverse regenbuien op onze poncho en een Ice-Coffee en Ice-Tea onderweg komen we aan bij Datlana Waterfalls. Ze hebben er echter een pretpark van gemaakt, met toegangskaartjes, rodelbanen van 2,4km en eettentjes. Het zag er keurig en prachtig uit met weer mooie bomen en planten. We kwamen er echter snel achter dat de creditcard hier niets waard was. Alles moest dus cash. Jeroen dus als bankier al het geld bijeenschrapen wat we maar hadden. Ook Lil moest haar geld inleveren. Om een goede liquiditeitsbegroting te maken, moest er in ieder geval 80.000 Dong overblijven voor de Grab terug. De meiden wilden echt niet meer teruglopen.

Al met al hadden we 710.000 Dong te besteden. De Rodelbaan kostte echter al 250.000 pp. Entree tickets voor de waterval 50.000 pp.. Toen hebben we besloten dat we de meiden hun de rit in de Rodelbaan wel gunden. We zouden dan wachten totdat ze terug waren en dan gingen we alsnog naar de waterval. Nou daar gingen ze dan, met z’n 2-en in een karretje op weg naar beneden….. We gingen op een goede locatie staan om een foto te maken als ze weer terugkomen. Maar dat duurde en duurde.

Naast ons stonden een paar vietnamese vrouwen, ogenschijnlijk ook op iemand te wachten. We kwamen in gesprek met één ervan. Zij was een Vietnamese die getrouwd was met een Amerikaan en die nu sinds 2008 al in de USA woont. Inmiddels 2 dochters van 16 en 14. Ze was nu met één dochter voor 3 weken terug naar Vietnam om familie en tandarts te bezoeken. Dat laatste was namelijk een stuk voordeliger hier dan in Amerika. Ze kwam oorspronkelijk uit Nha Trang(dat is de plaats waar we morgen naar toe gaan).

Inmiddels was het ons ook duidelijk waarom de Rodelbaan zo lang duurde. Beneden werd je geacht uit te stappen en kon je bij de waterval kijken en als je dat gezien had kon je weer met de Rodelbaan naar boven getrokken worden. Aangezien de kinderen geen telefoon bij zich hadden, was er ook geen contact mogelijk en moesten we de rit maar gewoon uitzitten. Na een uur kwamen ze weer boven. Ze vonden de Rodelbaan wel leuk, maar de waterval stelde niets voor. Dus we konden ons de entreetickets besparen vonden ze.

Zo gezegd zo gedaan en weer een Grab besteld en ons af laten zetten bij een Geldautomaat, zodat de pot weer aangevuld was. We hadden sinds het ochtendontbijt niets meer gegeten, dus een hapje was weer wel gewenst. In het centrum bij een leuk tentje binnen gestapt waar je diverse combo’s kon bestellen. Je kreeg dan een grote mand met daarop een kom rijst, diverse groentes, vlees en vis en een kom met bouillon. Dit was weer een prima keuze. Jeroen probeerde met de serveerster die een beetje engels kon de Futa-bus kaartjes voor morgen naar Nha Trang te reserveren, maar dat werkte niet. Dus we zouden ons de volgende dag gewoon rond 9 uur melden op het busstation om alsnog de kaartjes te kopen. De ervaring leert dat er altijd wel tickets beschikbaar zijn.

Na het eten zijn we even naar het hotel gegaan om de koffers weer wat te herschikken. Schone kleren gescheiden van de vieze kleren. Het wordt tijd om weer eens de wasserette aan te doen. Dat plannen we voor morgen in Nha Trang als uitje. Als dit is gebeurd gaan we weer naar buiten en zoeken we het koffie-tentje van vanmorgen weer op met de Bonzai-boompjes. We worden hartelijk begroet als oude bekenden. We nemen plaats en Fleur meteen aan de e-reader, Jeroen aan de laptop en Roos en Lilly in gesprek met de onderneemster. Na wat koffie en thee gaat Lilly wat boodschappen doen voor de busreis van morgen. Eten in de bus mag niet, maar doen we toch stiekem. Gordijntjes dicht en niemand die het ziet. Of er in ieder geval niets van zegt. Volgens Roos houden de Vietnamezen wel van regels, maar zien ze ook veel door de vingers!! Alles is ingeslagen. Jeroen neemt nog een Iced-coffee en op de terugweg pakken de dames nog een of ander Avocado-hapje met kokos en ijs. Maar dan roept Roos dat we dat niet mogen. Europeanen mogen alleen verpakt ijs, en zeker niet een bolletje ijs langs de weg. Dit had ze opgepikt bij het consult van de Reisvaccinaties en daar had ze natuurlijk gelijk in. Het bakje werd netjes teruggenomen door de verkoper en aan een ander verkocht en wij kregen er 2 zonder ijs. Het schijnt goed te zijn en vol met antioxidanten te zitten, maar we liepen niet echt over van enthousiasme. De avocado is gezoet en dat is wat wij niet gewend zijn. Het heet trouwens Kem Bo.

Terug op de kamer, iedereen opfrissen en hup het harde matras op. Nog even kletsen, lachen om die gekke mevrouw van het hotel. De eigenaresse die blijft maar herhalen dat ze op engelse les zit, zelfs haar werkboekje moesten wij zien. Helaas met haar cursus konden wij haar niet verstaan. Na een tijdje was het weer rustig op kamer 402 van Tuyet Son Hotel.