Dag 7 dinsdag 25 juli 2023

Vandaag was de dag van de tour naar de Cu Chi-tunnels(spreek uit Koe Tjie). Zoals gezegd moesten we om 8:00 in District 1 zijn. Dat betekent om 7:00 wakker en uiterlijk 7:30 een Grab nemen. We waren om exact 8:00 bij het reisbureau waar de bus stond met 1 japanner erin. Nadat we vertrokken waren stopte hij nog bij 2 hotels.

Bij de 1e stapte 3 meiden en 1 jongen in, waarvan één nederlandse was, Floor van Vliet. De jongen was een amerikaan waarvan zijn ouders uit Taiwan kwamen. De andere meiden kwamen uit Engeland en Australië. Ze reisden dus allemaal individueel, waarbij Floor met haar laatste dag bezig was, want de volgende dag zou ze weer naar Nederland gaan.

Bij het 2e hotel stapte 3 Indiërs in. Met deze hebben we nauwelijks contact gemaakt, maar we kunnen er boeken over schrijven. Wij zaten achterin de bus met z’n vieren en 1 Indier had zijn Samsung Fold(extra groot scherm dus we konden goed meekijken) de hele reis open. Hij zat de hele tijd naar foto’s van zichzelf te kijken en wat hij allemaal niet had meegemaakt…. Parachute springen boven Dubai, een helikoptervlucht ergens in de wereld, op de foto met een tijger, en de andere keer weer met een cheetah, In een Jeep in de woestijn, op een kameel in de woestijn, bij mooie huizen ergens in de wereld, met witte ganzen op groene gazonnen. Alles was gefotografeerd als een waar filmster(misschien was ie dat ook wel. Het leek wel een Bucketlist. De tunnels zouden ook op die lijst gestaan hebben!! Hij had zijn 2 fotografen al bij zich. Een heel bizar tafereel van deze Indier.

De gids had nog vermeld dat we een tussenstop zouden maken bij een werkplaats waar de slachtoffers van de Agent Orange werkten. Een meneer in een rolstoel ging ons rondleiden. Hij moet ongeveer een jaar of 45 jaar zijn geweest. Tja, het was wel in your-face zeg maar. Hoe confronterend die oorlog nog is en het is tenslotte nog maar 50 jaar geleden. Op deze werkplaats maakten ze op houten panelen figuren, maar dan met eischalen die werd verkruimeld tot hele kleine korrels, die korrels werden stuk voor stuk ingelegd tot het een mooi figuur werd. Ook schelpen werden gebruikt. Daarna werd het weer gepolijst met een beetje autolak. Elke dag 1 laklaag. Dit hele proces duurt 70 dagen. Er was daarna een winkeltje waar je de gemaakte spullen kunt kopen. Uiteraard hebben wij iets gekocht, om ze zo ook te steunen.

Hierna gingen we uiteindelijk naar de Cu Chi Tunnels. Voordat de tour begon konden we even rondlopen bij een C-130 US-vrachtvliegtuig en UH-1(helicopter) en tanks. De indier nam zijn positie weer in voor een prachtige foto is allerlei poses. Toen begon de tour. De gids vertelde ons dat het oerwoud wat wij nu zagen, nog maar 50 jaar was. In de oorlog was het bos volledig vernield door het gif, Agent orange, om zo een direct zicht op de grond te krijgen. We gingen lopen en we stopten bij een soort berg. Hij vraagt ons wat het is. Wij zien een gaatje, dat zal iets met de ventilatie te maken hebben. Dit klopt. Voor de toeristen hebben ze het gaatje wat groter gemaakt en de bosjes, bladeren eromheen weggehaald. Als je het niet anders wist dan denk je dat het om een termietenheuvel gaat. Dit was dus één van de vernuftige oplossingen voor de tunnels die gewoon niet opvallen. Verderop zien we ze nog meer. Natuurlijk hadden de amerikanen dat een keer door en namen hun honden mee. Er zijn ca 3.000 honden gebruikt om de Vietcong op te sporen. Daarvan hebben er 140 het overleefd. De honden werden getraind om die ventilatieschachten op te sporen omdat daar alle geur vanuit de tunnels kwam. Dus als er in die tunnel mensen zaten konden de honden dat ruiken. De vietcong waren op hun beurt weer slim en legde op en rond de heuvels een poeder, waardoor de honden niets meer konden ruiken. Toen de amerikanen dat weer door hadden, spoelden de amerikanen eerst water over de heuvels zodat de honden geen last hadden van de poeder. Daar moest de Vietcong weer wat op vinden. Dat deden ze door uit de US-basis soldatenkleding te stelen en die onder de heuvels te leggen. Hierdoor waren de honden weer van slag want ze roken dus ook een bekende geur van hen. Of de amerikanen toen nog iets hebben bedacht is ons niet bekend.

Uiteindelijk kwamen we bij de tunnels zelf aan. Er waren een paar tunnels geschikt gemaakt voor toeristen. Net iets breder en net iets hoger. We konden een tunnel op 3 meter diepte doen en voor de gevorderden was er ook één op 6 meter(deze was nog wel in originele staat). De ingangen van de tunnels waren natuurlijk voorbereid op de toeristen. Mooi trapje en afdakje erboven. Er waren echter nog wel 2 oorspronkelijke ingangen van de tunnels. Dat was dus een klein gaatje waar de gids van de tunnels voordeed hoe je daar in ging en het deksel weer sloot. Onvoorstelbaar hoe onzichtbaar dat weer was. Even later mochten we het zelf ook even proberen. Zowaar, zelfs Jeroen paste er doorheen. De kinderen hebben het ook gedaan en Lil zorgde voor de foto’s. De Indier trouwens niet, want dan werden zijn kleren vies.

Toen gingen we de tunnel op 3 meter diepte in met z’n vieren. Het was ‘maar’ 15 meter, maar je kreeg snel het gevoel hoe benauwd en krap het was. Iedereen was dan ook blij om er weer uit te kunnen. En dan te bedenken dat de Vietcong daar 2 weken in zat. De tunnels waren wel 300km bij elkaar. Daarna zijn Fleur en Jeroen ook nog naar de 6 meter diepte gegaan. Lilly en Roos bleven toch maar boven. Onder de grond zaten ook diverse kamers zoals de commando-post en chirurgie-post.

Nadat de tunnels achter de rug waren, werden we nog even langs alle marteltuigen en vallen geleid die de Vietcong voor de amerikanen in petto hadden. Jeroen kende ze nog wel van de ‘Deerhunter’ en ‘Rambo’. Je maag draait er van om.

Nadat de tour ten einde was, begon het te regenen en zaten we net op de tijd in de bus, om de tocht van 2 uur weer aan te vangen. De US-Taiwanees en Floor wilden graag ‘Wie Ben Ik’ gaan spelen. We zaten dus op een gegeven moment met z’n allen vragen te stellen en te raden. We stellen vast dat Roos wel de beste was om in no-time te raden wat er bedoeld werd.

Uiteindelijk waren we mooi op tijd rond 14:30 terug bij de travel-agency. We hadden ‘s morgens de koffers al bij het reisbureau gezet en vroegen of we die nog even tot 16:00 konden laten staan, zodat we eerst even konden eten en daarna naar het busstation te gaan. Dit was natuurlijk geen probleem. We zijn toen weer even gaan eten en toen we tegen 15:45 teruggingen begon het te regenen. We moesten namelijk wel om 16:30 bij het busstation zijn om op tijd de bus naar Mui Ne te halen. Tot overmaat van ramp ging het niet alleen regenen, maar stopte ook de internet-verbinding op de telefoon ermee. Deze is essentieel om de Grab te bestellen naar het busstation. Doordat we ook geschuild hadden was de tijd te kort om nog te lopen. De spanning liep op en dan zul je zien dat alles net niet lekker werkt! Bij het reisbureau snel de wifi-code, Grab besteld en koffers verzameld. We waren stipt om 16:30 bij het busstation. Hier was het de bedoeling dat een kleinere bus ons buiten Ho Chi Minh bracht om daar over te stappen op de Sleeper. Deze grote bussen mogen namelijk niet meer het centrum van Ho Chi Minh. Al onze hurry bleek overbodig. De bus kwam pas tegen 17:20 aan. Op zich is dit geen probleem, want de bus wacht toch wel en komen we in plaats 20:00 om 21:00 aan in Mui Ne.

We moesten de accommodatie voor Mui Ne nog wel regelen. Maar Jeroen had geen internet meer, maar de bus heeft wel WiFi aan boord. Dus Lil met de laptop en Jeroen met de telefoon naar Booking.com. We hadden 2 kamers geboekt voor 2 nachten. Het adres meteen doorgegeven aan de chauffeur van de bus zodat ie ons daar af kan zetten. Op zich is dit heel makkelijk want Mui Ne is een straat van 15km langs het strand met overal hotels.

Om 21:10 werden we gedropt bij Xin Chao, ons geboekte hotel. De kinderen waren meteen betoverd door 2 hondjes. We werden naar de kamers gebracht. Maar dat ging niet goed. Dit waren niet de kamers die op de foto’s stonden en zeker niet de standaard die wij wensten. Op dat moment alles gecanceled. Weer op zoek naar Wifi en Booking.com opstarten. Er was een alternatief beschikbaar, maar wel 2,5 km verder op. Snel een Grab besteld en ingestapt en weer op weg. Inmiddels was het 23:30 en kwamen we bij het hotel. Poort op slot en een nachtwaker!! We werden binnengelaten en iemand werd uit zijn bed opgetrommeld. We gaven aan dat we eerst de kamer wilde zien. Dat heeft Lil gedaan, maar wel met de mededeling dat ook dit niet is wat we verwachtten en dat ipv 2 dagen we maar 1 dag blijven.

Nu maar eerst slapen, uitslapen en morgen voor 12:00(voor uitchecken) nieuw hotel zien te boeken.