Dag 13(29-12-11)

Om 8:30am gaan we eruit. Zoals eerder vermeld was dit de laatste nacht bij familie en moet het bivak weer opgebroken worden. Terwijl Lil de kinderen doet, ontfermt Jeroen zich over alle faciliteiten zoals klamboe, tenten, koffers en andere zaken die weer mee moeten. Daarna even ontbijten en we hadden beloofd om nog even bij appan en amman langs te gaan. Dat was de dag ervoor niet meer van gekomen door de flessen-order. Alle spullen in de auto en op naar appan en amman, nadat Fleur afscheid had genomen van Lybia. Deze had het er wel moeilijk mee, maar we zouden nog terugkomen. Amman was alleen thuis met Jincy en Bijon. We hebben even thee gedronken en gingen toen naar Hotel. Daar werden we netje s ontvangen en onze nieuwe kamer was 308. Ze zouden de bagage allemaal daar neerzetten zodat wij meteen door konden naar Mary. We hadden beloofd daar tegen 12:00pm te zijn. Daar aangekomen troffen we een huis met veel land, een koe en 4 varkens en een hond die niet aardig is. We konden ons dit niet meer echt herinneren van de laatste keer.
Na de thee en bananen zijn we weer gaan lunchen. Ook kwam ammoema eten. Deze oma is 85 en leeft deels ook bij Mary in huis. Ze heeft van die hele grote zware gouden oorbellen boven in haar oor. Lil zei voor de grap, 'doe ze maar uit, dat is een stuk lichter', maar daar had ze geen oren naar. Jeroen ging even naar het toilet en de rest ging even naar de buren. Daar was een baby geboren, wat natuurlijk weer begon te kriebelen bij Lilly. Jeroen was nog steeds niet van het toilet. Nee, want Fleur had het toilet van buitenaf afgesloten. Hij had dan wel zijn BlackBerry bij zich, maar hij kon niemand bereiken. Er zat dus niets anders op dan te wachten totdat iemand zich zou melden. na een half uur kwam Varghese binnen. Toen Jeroen riep dat hij op het toilet zat zei hij netjes 'hello' en ging weer verder. Toen riep Jeroen nog maar een keer dat de deur van buiten was afgesloten toen snapte hij wat de bedoeling was. Hij keek wel raar op toen Jeroen daar tevoorschijn kwam uit 'zijn' toilet.
Jeeson was geïnteresseerd imn de video van de olifanten. Nu had Jeroen wel de camera bij zich, maar niet het kabeltje om hem op de tv aan te sluiten. Die lag natuurlijk in het hotel. Nu was dat niet zover en hij zag dat er een fiets was. Hij is toen op de fiets gestapt wat inderdaad weer in een lachbui resulteerde. Zeker toen hij op de fiets bij het hotel aankwam. De portier wist niet wat hij zag! Toen Jeroen de sleutel van de kamer had heeft hij ook maar meteen gebruik gemaakt van de mogelijkheid om de hotelkamer weer te installeren en de dingen weer op zijn plek te zetten. Toen snoertje gepakt en weer naar Mary gefietst. Op de terugweg kwam hij langs een tent waar een hele hoop jongens zaten. Ze zaten met z'n allen om een bordspel dat Carrums heet. Het is een vierkant bord met op de hoeken gaten. Het is de bedoeling dat een soort damstenen met een grotere steen in één van die gaten wordt gekaatst. Ze doen dat door met hun middlevinger tegen de grote steen te tikken zodat die een damsteen raakt. Jeroen heeft dit spel 14 jaar geleden ook gespeeld en gekocht. De bedoeling was om dat bord mee neer Nederland te nemen. Alleen op de terugweg, ergens in Bombay(nu Mumbai) moest dat bord boven op de taxi. Bij aankomst was dat bord natuurlijk verdwenen!!!
Het zien van videobeelden vinden ze toch wel heel leuk en alles is weer bekeken. Daarna gingen Mary, Jissy, Lilly, Jeroen, fleur en Roos op een voettocht door de omgeving. Uiteindelijk was het doel om ergens 2 koeien en 2 geiten van het veld te halen en die weer naar de stal te brengen. Eerst kwamen we uit bij een huis in aanbouw waar blijkbaar kruit(voor vuurwerk) werd gefabriceerd. Een stukje verderop wareen een aantal kinderen cricket aan het spelen. Na daar 10 minuten gekeken te hebben liepen we verder. Daar kwamen we de eerste KingFisher tegen. Een bekend typisch indiaas vogeltje. Toen liepen we over de plek waar het vuurwerk gemaakt wordt. Overal lagen de sterretjes, knalpotten en siervuurwerk in de openlucht. De volgende stop was St. Vincent de Paul. Dit is een instituut dat door de Lions Club van Angamaly is opgezet in samenwerking met de kerk. Hier kunnen mensen die geen geld hebben en al op leeftijd zijn een kamer krijgen en blijven wonen totdat ze sterven. Hiervoor betalen ze geen huur of wat dan ook. Iedereen heeft een kamertje met een slaapkamer, badkamer en een keuken. Dit alles op 30m2, maar de mensen lijken er heel gelukkig mee. We mochten bij een mevrouw binnen kijken. Er wonen daar zo'n 36 mensen die wel ieder hun eigen eten koken, en waar sociale controle groot is. Het was zeer indrukwekkend om daar rond te mogen lopen en alle mensen wilde graag met ons, met name kinderen, praten. We hebben bij de uitgang een bijdrage gedaan. Good Feeling en normaal doen we in Nederland ook aan het einde van het jaar wat aan de goede doelen.
Uiteindelijk komen we de koeien en geiten tegen. Ze worden losgelaten en lopen als vanzelf naar de stal. Daarna worden de 4 varkens nog even gewassen en is de 'boerderij' weer op orde. Er wordt nog een plannetje voor morgen besproken. We gaan met Mary, Jissy, Mini, Wilson, Melvin, Eldin, Jeroen, Lilly, Fleur en Roos naar Cherai Beach. Dit ligt ten noorden van Cochin bij Vypin. Als Jeroen vraagt hoe we daar met z'n allen naar toe gaan is het antwoord 'Wilsons Car'.
Het is dan ongeveer 19:00 en Roos mag eigenlijk wel eten hebben. Maar er is nog weinig beweging in de keuken. Bij navraag blijkt dat er pas gegeten wordt als Varghese terug is van werken in de schoenenwinkel. Die winkel is pas tegen 9:00pm dicht en hij zal dan tegen 9:30pm er zijn. Voordat men dan aan tafel zit is het 10:00-10:30pm. Dit is toch wel erg laat. Er wordt in allerhaast toch wat gefabriceerd en tegen 9:00pm hebben we gegeten. Helaas zonder Varghese. Dan gaan we op weg naar het hotel. Jeeson regelt bij een vriend een Ford en kan ons zo naar het hotel terugbrengen.
De kinderen zijn oprecht blij als ze weer de hotelkaner zien. Ze worden even lekker afgespoeld en gaan de tent in. Wij ordenen nog even wat zaken en liggen er tegen 11:00pm in.