Dag 22

We zijn bijtijds wakker. Mede door de hitte in de kamer. We hebben airco, maar Lil is geen voorstander van airco tijdens het slapen. Maar vanavond gaat ie toch echt aan. We zitten dan redelijk bijtijds aan het ontbijt. Dit is ook de eerste keer deze vakantie dat het een ontbijtbuffet is. Een ware traktatie voor de kinderen. Fleur is helemaal gek van fruit en heeft de eerste pineapple en passievrucht al te pakken. Roos stort zich op de pannenkoeken. Het is zeer uitgebreid en ook voor Lil en Jeroen is er wat te vinden. Ondertussen vragen we aan de eigenaar wat het kost om met de taxi naar Galle te gaan. Hij gaat gelijk bellen en het zou 3.000 rupees kosten voor enkele reis. Hij vraagt of we ook terug moeten, maar dat zien we dan wel weer in Galle. We willen namelijk niet onder tijdsdruk staan. Om 10:30 komt de minivan en gaan we op pad. De chauffeur, Sanjith, is een aardige man en komt met allerlei suggesties zoals het bezoeken van de schildpadden-opvanghuis. Dit is op de weg naar Galle en lijkt ons wel leuk. Onderweg zien we het eilandje langs de kust waarop ‘Wie is de Mol- 2015’ een opdracht hebben moeten uitvoeren. Dit moet even op de foto gezet worden. Ondertussen worden we ons wat meer bewust van de Tsunami van 2004 in Sri Lanka. Sanjith kan daar veel over vertellen, omdat hij het meegemaakt heeft. Heel de kust hier is volledig opnieuw opgebouwd daarna. Hij vertelt dat er een half uurtje verder dan Galle een Tsunami-museum is en we willen dat eigenlijk wel zien. Uiteindelijk spreken we met hem af dat we hem voor 7.500 rupees de gehele dag mogen hebben en dat wij ons eigen tempo mogen bepalen. Dit lijkt een uitstekend plan. Bij de schildpadden krijgen we een rondleiding die start bij een stukje strand met allemaal bordjes en data en hoeveel eieren er liggen. Er zijn in de wereld 7 soorten zeeschildpadden en 5 daarvan komen voor in Sri Lanka, zoals de Leatherback, Logger, Olive Ridley, Green en Hawkbill. Schildpadden zijn na 30 jaar geslachtsrijp en komen dan terug naar het strand waar ze geboren zijn. Van de eieren overleeft 2% het. De rest wordt opgegeten door vogels, varanen en in zee. Uiteindelijk kan een schilpad meer dan 100 jaar worden. De diepte van de eieren in het zand bepaalt het geslacht. Op 30 centimeter zijn het vrouwtjes en dieper dan worden het mannetjes. De eieren worden ’s nachts opgegraven op het strand en op dezelfde diepte hier begraven. Na 2,5 maand komen ze uit en gaan ze meteen de zee in. Alleen de green turtle wordt een paar weken gehouden zodat het schild wat sterker is om de overlevingskans te vergroten. Er zijn nog steeds landen waren de green turtle wordt gegeten en is de populatie aan het krimpen. Op deze wijze proberen ze daar toch wat in te sturen. Verder zijn er gewonde schilpadden die verzorgd worden. Veelal zijn het verwondingen als gevolg van aanvaringen met schroeven waardoor het schild kapot is of de flippers beschadigd of helemaal weg. Er is een schildpad die problemen heeft met zijn drijfvermogen. Er zit onder zijn schild lucht die er niet meer uit kan. Hierdoor kan hij niet afzinken en in het wild niet overleven. De schilpadden kunnen tot 1500 meter diepte waar ze dan zo’n 5 uur kunnen blijven slapen. Ze zwemmen ook naar Europa om daar bijvoorbeeld kwallen te gaan eten. De hartslag van een schilpad is 1x in de 9 minuten. Daarom kunnen ze ook zo oud worden.
Hierna rijden we naar het Tsunami Museum. Het is een klein gebouwtje met 3 vertrekken die vol hang t met foto’s van de ramp, hulpverlening en tekeningen van kinderen. In Sri Lanka heeft dit zo’n 35000 doden opgeleverd en nog steeds 5000 vermisten. In Indonesië staat de teller op ca 120000 doden. Het episch centrum(9,2 op Schaal van Richter) lag ook daar op ca 8 minuten van de kust waardoor vluchten niet mogelijk was. In Sri Lanka lag het op 2 uur waardoor er meer tijd voor vluchten was. De zee is zo’n 1 km landinwaarts gekomen. Het eerste vertrek gaat vooral over het natuurkundige verschijnsel en het 2e vertrek over de rampspoed en doden. Het meest wrange beeld is dat je mensen(Toeristen) op een foto ziet die gaan lopen naar het terugtrekkende water. Dit duurt ca 40 minuten, waarna het water met geweld op ze af gaat komen. Geen één op die foto heeft het dus overleefd. Daarna komen de foto’s met doden. Waar Fleur het helemaal eng vindt en weg wil, staat Roos elke foto gedetailleerd te bestuderen en vragen te stellen. ‘waarom staan die armen zo?’, ‘waarom zijn die benen zo dik’ en ‘wat is daarmee gebeurd?’. Ze krijgt dan ook complimenten van de mevrouw van het museum dat ze zo geïnteresseerd is en zo sterk is. In het derde vertrek zijn de foto’s van de hulpverlening en wederopbouw . Ook de verhalen van mensen die het wel overleefd hebben zijn beschreven. Zo zit er een meisje boven in een palm tegen de kokosnoten aan, met het water tot aan de lippen en haar armen om de palm geklemd. Zij heeft het uiteindelijk overleefd. En dan te bedenken dat zo’n palm 15 tot 20 meter hoog kan zijn. We moeten bekennen dat de foto’s ons niet onberoerd hebben gelaten en we tot dit moment eigenlijk helemaal niet zo’n notie hebben gehad van de verschrikkelijke ramp die heel Sri Lanka heeft geraakt.
Na dit bezoek vervolgen we onze weg naar Galle. Onderweg willen we nog wel zwemkleding scoren voor de meiden. Sanjith rijdt ons naar een super de luxe warenhuis en mogen zijn voordeelkaart gebruiken, maar er is geen zwemkleding. Wel duikbrillen voor de kinderen en een heel mooi Carromsboard. We houden het echter alleen bij de duikbrillen. Even later onderweg treffen we een winkeltje waar ze nog net een zwembroekje voor Roos hebben. Dit is genoeg. Tegen 15:00 komen we in Galle en zet hij ons af bij Rampert Road en het restaurant. Hier gaan we snel maar iets eten. We kunnen op de bovenverdieping eten van een oud koloniaals gebouw wat nog stamt uit de VOC tijd van der Nederlanders. We hebben het uitzicht op zee en kijken over de vestingsmuur. En je gelooft het of niet, maar daar lopen weer de man en vrouw van het zwembad in Tissamaharama. Zonder dat de kinderen hebben geroepen treffen hun blikken elkaar en is er weer contact en wordt er volop gezwaaid. Het blijft heel bijzonder. Inmiddels was het na 15:00 en is er geen Sri Lankaans eten meer. We gaan daarom over op de vis en kreeft. De kinderen aan de sandwich met friet en spaghetti Napolitana met Lime Soda. Na het eten gaan we beginnen aan ons tocht over Galle. Volgens het boekje ongeveer 1,5 uur lopen en dan door het centrum terug. We komen langs de vuurtoren en de Dutch Hospital, wat nu mooie restaurants en cafe’s zijn geworden. Iets verder komen we langs Black Fort. Dit lijkt een Police Department, maar we worden gewenkt om naar boven te komen. Daar krijgen we van een man een rondleiding van wat blijkt vroeger de gevangenis te zijn geweest en wapenkamers. Dit gedeelte kijkt uit op de Dutch Harbour. We bedanken de man voor de toelichting en vervolgen onze weg. Tegen 18:00 zijn we weer bij de taxi en gaan we richting hotel. Vermoedelijke reistijd ca 40 minuten. Onderweg scoren we nog wat fruit om de volgende dag op het strand te eten. Plan voor morgen is namelijk bij Papa Mango een echte stranddag te houden. Fleur wil dolgraag Rambutans, maar zijn niet te vinden. Het wordt dus grapefruit, bananen en guanabana. We vervolgen onze weg en komen aan bij Unawatuna en daar rijdt het allemaal langzaam. Er blijkt een festival te zijn die net afgelopen is. Hierdoor is er een drukte en is verkeer eigenlijk niet mogelijk. Uiteindelijk hebben we er 2 uur over gedaan. Tegen 20:30 kwamen we bij het hotel en zijn we meteen maar gaan eten. Na het eten de kinderen gedoucht en op bed gelegd en Jeroen heeft wat aan een reisverslag getypt en toen ook wij naar bed.