Dag 5

Jeroen wordt wakker met een ontzettende rugpijn. Ja, de bedden zijn hier geen boxsprings van Swiss Sense. Maar gauw uit bed en in beweging komen is het beste. Het is inmiddels zondag en dat is de dag dat iedereen vrij is. Behalve de kinderen, die moeten van 10 tot 12 uur naar zondag school bij de kerk. Dit is een verplicht item voor alle kinderen tot 16 jaar. Lissy geeft daar ook les. We gaan maar eens even kijken wat daar gebeurt. We zijn weer een attractie op zich. Alle klassen lopen uit om naar ons te kijken. We spreken dan maar met de teachers af dat we alle klassen één voor één bezoeken, zodat de rust weder keert. De klassen zijn op leeftijd ingedeeld en lopen van 3-4 jaar tot 16 jaar.
Na 12 uur lopen we met Naina en Beyon, die dus zojuist les hebben gehad, terug naar huis om te lunchen. Benny heeft een programma bedacht voor de middag. We gaan met z’n 7-en(Jincy is naar haar vader) in de auto op weg naar Athirappali Waterfalls. Dit ligt zo’n 25km verder en neemt zo’n 1,5 uur in beslag met de auto. We moeten zeer smalle weggetjes en maken zelfs gebruik van een private road over de Palm Olie-plantage. Daar aangekomen gaan de kids meteen het water in. Naina en Beyon zijn wat angstiger, omdat ze niet kunnen zwemmen. Nou moeten onze kinderen ook niet in de stroming terecht komen, want zwemmen heeft dan ook geen nut. Het is weer een mooie ervaring.
Hierna rijden we nog even verder. We komen nog een waterval tegen en hebben daar de eerste ontmoeting met de apen. Benny wil verder rijden en op zoek gaan naar olifanten. Die schijnen daar te zijn en daarvoor moet je over een weg die naar Tamilnadu(naastgelegen provincie) loopt. Er is echter een checkpoint met officials waar je jezelf moet registreren en reden van doorreis moet opgeven. Een voorwaarde is dat er No Return van kracht is. Benny gebruikt Jeroen als excuus, want we weten natuurlijk allang dat we wel terug zullen komen. Op de terugweg zal Jeroen dus een verhaal op moeten hangen waarom we om 18:30 hebben bespoten om niet verder naar Tamilnadu te reizen. Dat gaat hem goed af en zegt gewoon dat Lil ziek is. Dat werkte op eerdere India reizen ook;-)
We worden doorgelaten en kunnen onze reis die ons in het reservaat voert vervolgen. Met z’n allen op zoek naar de olifanten. We zien wel de uitwerpselen, maar verder blijven ze onzichtbaar voor ons. Wel is er een moment dat we ze horen trompetteren. Dat is echt wel een speciaal moment. We rijden nog verder maar dit brengt verder niets meer en draaien dan maar weer om om de terugreis aan te vangen. Bij het checkpoint doet Jeroen zijn kunstje en gaat de slagboom weer open. De terugreis duurt lang, mede ook omdat het donker is en we nog steeds geen chai ophebben die dag en we die alsnog nuttigen bij een hotel wat we onderweg tegenkomen. Tegen 21:00 zijn we thuis en gaan eten. Daarna leggen we de kids op bed en gaan we op de veranda nog wat praten.
Ondertussen is de rug van Jeroen er nog niet beter op geworden, met dat autorijden, en zal het slapen niet heel veel beter zijn. Dat zal dan ook blijken.